Ցանկացած ինտեգրացիա ենթադրում է ինքնիշխանության որոշակի կորուստ, ազգային լիազորությունների օտարում: Քաղաքական համակարգի որակից է կախված, թե ինտեգրացիոն գործընթացներում ինչքան է հնարավոր պահպանել ինքնիշխանությունն ու ազգային դեմքը:
Խորհրդարանում մեկնարկած Հայ-ռուսական բարեկամական խորհրդարանական ակումբում «Հայաստանի անդամակցումը Եվրասիական տնտեսական միությանը. արձագանքը համաշխարհային մարտահրավերներին» թեմայով նիստի ընթացքում ներկաները խոսել են բացառապես ռուսերեն: Ես չեմ կարծում, որ նման «չոր» հրահանգը պարտադիր գալիս է Մոսկվայից: Երբ մեր պատգամավորը կամ պետական պաշտոնյան մայրենի լեզուն չեն հարգում և տուրք են տալիս ռուսերենին, հենց մեր մեջ պետք է փնտրել խնդիրը: Օրինակ, Բելառուսը ԵԱՏՄ հիմնադիր անդամ է, կողմ է ինտեգրացիոն գործընթացներին, բայց քանիցս համոզվել ենք, թե ինչպես է այդ երկրի նախագհ Ալեքսանդր Լուկաշենկոն հետևողականորեն պաշտպանում իր պետության ազգային շահերը:
Մեր պատգամավորները սիրում են նաև իրենց քայլերը թաքցնել հասարակության ցանկությունների հետևում: Հայաստանում ոչ ոք հասարակությանը չի հարցրել՝ նա դե՞մ է, թե՞ կողմ ԵԱՏՄ-ին միանալուն կամ Եվրամիության հետ ինտեգրմանը: Հետևաբար, պետք չէ ռուս հյուրերին սիրաշահելու համար սեփական դիրքորոշումը ներկայացնել իբրև թե հասարակության կարծիք: Ի վերջո, ռուսներն ունեն կենսունակ համակարգ ու շատ արագ կարող են պարզել, թե մեր պաշտոնյաների ասածն ինչքան է մոտ իրականությանը:
Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ